اینجا موج است و بیداری

آن سو رخوت تلخ و جدایی

تو چون البرز   ، سترگ  ، پیروز دنیایی

مامن شانه  سپیدت  ، آنجا که اشک می شکند سکوت سینه را

وفای جنگلی  با خزر    ، محنت بارانی  با  جلگه

هر سو تشنگی است و فراموشی

تنها اینجا امید است و ایمان

و خدایی که ،لبخند پر معنایش  از سپیدی موج پیداست

تو ای مهربان    والا

من در میان تو به کجا میروم ؟

تو که صدای جاویدی و سکوتی نیست بی تو

همه بیداری است  ، نور  و شعف و روشنایی